درخت تو گر بار دانش بگیرد به زیر آوری چرخ نیلوفری را

استاد دکتر جلال متینی را باید همچون درختی پُر از بار دانش و دانایی و عواطف ایران­دوستی و کمال تسلط بر زبان و ادبیات فارسی دانست که سراسر عمر شریفش را با عشق ایران در خدمت به زبان و ادب و شعر فارسی گذرانده است. او در مکتب استادان بزرگی چون علامه فروزانفر، ملک­الشعرای بهار، احمد بهمنیار، محمد معین، ذبیح­الله صفا و چند تن دیگر از سلک همین ناموران تحصیل علم کرده و از آن پس، تا زمان انقلاب اسلامی، به تدریس و تحقیق و تألیف کتب و مقالات ارزشمند کوشیده است.

همت بلند و کوشش خستگی­ناپذیر استاد متینی را، علاوه بر تألیفات او، می­توان آشکارتر و سودمندتر در تأسیس مجلۀ کم­مانند ایران­شناسی دید که مشحون از مقالات گوناگون او و دیگران است و از بدو تأسیس، بی­وقفه و تعطیل، هر سه­ماه یک شماره از آن در حدود 200 صفحه منتشر شده است. بخشی از مقالات این فصلنامه اثر خامۀ خود استاد متینی است که در مباحث تاریخ و زبان و ادبیات فارسی نوشته­اند و بخش دیگر آثار دانشمندانی است که با نوشتن مقاله یا ترجمه یا نقد و معرفی کتاب در این کار سنگین و خدمت وزین مشارکت می­کنند. اهل قلم و نشر به خوبی می­دانند که مکاتبه با نویسندگان مقالات و انتخاب و درج مقاله تا چه حد به کوشش و پیگیری نیاز دارد و این همه بر دوش استاد متینی قرار دارد. البته بی­رنج گنج میسر نمی­شود و افتخار این گنج و دانایی در طول سال­ها ثمری است که به استاد متینی سرافرازی امروز و فردای تاریخ ایران را می­بخشد.

این بنده چند سالی افتخار همکاری با استاد متینی را در ایران­شناسی داشته­ام و گاهی معرفی کتاب­های جدیدالتألیف بر عهده­ام بوده است، که در دو سه سال اخیر این خدمت هم بر عهدۀ ایشان افتاده است. از قصور خود شرمنده­ام. از محضر آن فاضل گرانمایه پوزش می­خواهم و برای آن عزیز از درگاه حق متعال تندرستی می­طلبم.

وجود عزیز استاد متینی درختی برومند است که در سایۀ آن، نسل حاضر و دوستداران فرهنگ ایران و ایرانیان می­توانند رَخت برد و سودی بی­بها از میوه­های معرفت آن به دست آورد، به گفتۀ نظامی

برومند باد آن همایون درخت

که در سایۀ او توان بُرد رَخت