درخت تو گر بار دانش بگیرد به زیر آوری چرخ نیلوفری را
استاد دکتر جلال متینی را باید همچون درختی پُر از بار دانش و دانایی و عواطف ایراندوستی و کمال تسلط بر زبان و ادبیات فارسی دانست که سراسر عمر شریفش را با عشق ایران در خدمت به زبان و ادب و شعر فارسی گذرانده است. او در مکتب استادان بزرگی چون علامه فروزانفر، ملکالشعرای بهار، احمد بهمنیار، محمد معین، ذبیحالله صفا و چند تن دیگر از سلک همین ناموران تحصیل علم کرده و از آن پس، تا زمان انقلاب اسلامی، به تدریس و تحقیق و تألیف کتب و مقالات ارزشمند کوشیده است.
همت بلند و کوشش خستگیناپذیر استاد متینی را، علاوه بر تألیفات او، میتوان آشکارتر و سودمندتر در تأسیس مجلۀ کممانند ایرانشناسی دید که مشحون از مقالات گوناگون او و دیگران است و از بدو تأسیس، بیوقفه و تعطیل، هر سهماه یک شماره از آن در حدود 200 صفحه منتشر شده است. بخشی از مقالات این فصلنامه اثر خامۀ خود استاد متینی است که در مباحث تاریخ و زبان و ادبیات فارسی نوشتهاند و بخش دیگر آثار دانشمندانی است که با نوشتن مقاله یا ترجمه یا نقد و معرفی کتاب در این کار سنگین و خدمت وزین مشارکت میکنند. اهل قلم و نشر به خوبی میدانند که مکاتبه با نویسندگان مقالات و انتخاب و درج مقاله تا چه حد به کوشش و پیگیری نیاز دارد و این همه بر دوش استاد متینی قرار دارد. البته بیرنج گنج میسر نمیشود و افتخار این گنج و دانایی در طول سالها ثمری است که به استاد متینی سرافرازی امروز و فردای تاریخ ایران را میبخشد.
این بنده چند سالی افتخار همکاری با استاد متینی را در ایرانشناسی داشتهام و گاهی معرفی کتابهای جدیدالتألیف بر عهدهام بوده است، که در دو سه سال اخیر این خدمت هم بر عهدۀ ایشان افتاده است. از قصور خود شرمندهام. از محضر آن فاضل گرانمایه پوزش میخواهم و برای آن عزیز از درگاه حق متعال تندرستی میطلبم.
وجود عزیز استاد متینی درختی برومند است که در سایۀ آن، نسل حاضر و دوستداران فرهنگ ایران و ایرانیان میتوانند رَخت برد و سودی بیبها از میوههای معرفت آن به دست آورد، به گفتۀ نظامی
برومند باد آن همایون درخت
که در سایۀ او توان بُرد رَخت